And the winner is..

Mijn tijd als erasmus student zit er bijna op. Niet alleen voor mij, maar voor vele andere studenten. Om dit goed af te sluiten had de ESN (Erasmus organisatie) de erasmus awards geregeld.
In de eerste ronde kon iedereen stemmen op iedereen. Er waren verschillende categorieën gemaakt, waarbij een verschil was tussen mannen en vrouwen.
De categorieën waren:     Mister and Miss Erasmus (de aantrekkelijke erasmus studenten)
            Mister and Miss Celebrity (zij kun je vinden op elk feestje)
            Lord and Lady of the Drinks (Zij die altijd drunken zijn (of lijken)

Na de eerste ronde werden de stemmen geteld en kwam er van elke categorie vijf genomineerde uit. Hierna kwam de volgende ronde waarbij er gestemd kon worden op deze vijf.
Met de Erasmus Award Uitreiking zou dan bekend gemaakt worden wie de Award won.

Zelf heb ik natuurlijk fanatiek meegedaan, maar ik heb ook reclame moeten maken voor mezelf. Ik was namelijk genomineerd in twee categorieën. Ik was genomineerd voor Miss Celebrity en voor lady of the drinks.

Gister was dan de Award uitreiking. Speciaal hiervoor trok ik mijn nieuwe rode jurkje aan. En samen met twee andere vriendinnen waren we in het rood en we waren er klaar voor. We namen onze plaats in beslag en nu was het wachten tot het begon.
Al gelijk begonnen ze met de uitreiking voor miss Celebrity. Nu was het opletten, want ik was natuurlijk hiervoor genomineerd. Ze begonnen met nummer drie; Lindsay. Hierna kwam nummer twee: Agnieska. En hierna was nummer één *tromgeroffel*: Lilian.
Ik ben Miss Celebrity! Ik kreeg een prachtige Award, een lintje en een getekend papiertje. En toen moest ik mijn speech houden. Die had ik nog niet van te voren bedacht. Maar ik heb iedereen bedankt en natuurlijk ook mijn ouders.

Uiteindelijk kwam ook de uitreiking voor lady of the drinks. Gelukkig kon ik dit niet winnen want er is hier een Aziatisch meisje en zij is echt altijd dronken.  Dus zij won dit dan ook glansrijk.

Na deze mooie awards werd het tijd voor het diner. Met 55 studenten aan een lange tafel eten en voetbal kijken (barcelona – madrid). Hierna werd het tijd om het eten eraf te dansen op een goed feestje. Tot diep in de nacht werd er gedanst en gelachen. Maar het einde van de nacht kwam in zicht, om daarna lekker te slapen en te dromen over mijn miss Celebrity Award.

Spice Girls in Marrakesh

Naast de enorme cultuurshock in Marrakesh, hebben we natuurlijk ook nog wel iets gedaan in die drie dagen. De nadruk ligt hier wel redelijk op ‘iets’.
Dit iets heet de Souk.

De souk ligt in het oude gedeelte van Marrakesh. Het is een heel gebied met allemaal kleine kraampjes/winkeltjes op zijn Marokkaans.  Daarnaast is er ook nog een groot plein waar ze je ook de hele tijd geld vragen. Zo heb je mannen met typische kleding aan die vragen of je op de foto wil met ze, je betaald er echter wel voor. Ook zitten er veel vrouwen die de hele tijd naar je roepen om Henna tattoo te laten zetten. Ook zitten er slangenbezweerders en mannen met apen. Alles om geld te verdienen. Doordat iedereen naar je roept, voel je niet geheel op je gemak om rustig te kijken. Dit plein was dan ook altijd een plein waar we snel overheen liepen.

Wanneer je over het plein bent gegaan, kom je gelijk bij de souk. Eigenlijk zit deze helemaal al aan de rand van het plein. De souk is heel kleurrijk. Elk kraampje heeft zijn eigen spullen. Of alleen maar souvenirs, of alleen maar leren tassen, of alleen maar sjaals, of alleen maar typische Marokkaanse schoenen of of of.. Overal waar je keek zag je veel en je zag vooral kleur. Door alle nieuwe indrukken en alle kleuren krijg je gelijk het gevoel om te kopen.

Maar rustig kijken en rustig rond lopen zit er niet bij. We werden de hele tijd aangesproken, ze konden gelijk horen dat we uit Nederland kwamen, ze noemde ons 1000x mooie meiden maar als je niet reageert, dan ben je weer lelijk. Kijken kijken kijken, maar niet kopen is een zin die iedereen kent. En wij werden bestempelt als de Spice Girls. Vier meiden die er alle vier anders uit zagen, blijkbaar net als de Spice Girls.

Dus als Spice Girls liepen wij over de Souk. Honderden kraampjes heb ik gezien in drie dagen, iedereen genegeerd en vooral ook veel afdingen. Net zoals bij de taxi, proberen ze veel meer geld te vragen voor alles. Als toerist weet je dat ook en dan moet je de prijs zelf lager gaan inzetten. Uiteindelijk kom je bij een compromis en zelfs dan weet je dat je nog steeds te veel betaalt. Het is echt een sport om zo laag mogelijke prijs te krijgen.

De belevingen die we hadden waren zoveel allemaal, dat weinig doen al heel veel was. De souk is prachtig, ook om overheen te lopen als je niks wil kopen.

cultuurshock in Marrakesh

Zoals als vele van jullie weten was ik een dikke maand geleden naar Marokko gegaan. Toen stond ook al op mijn planning dat ik in Januari weer naar Marokko zou gaan, maar dan het noorden. En dat heb ik geweten!
Op vrijdag 13 januari, onze geluksdag, vertrokken met het vliegtuig naar Marrakesh.
Aangekomen kreeg je de cultuurshock van mijn leven. We werden bijna taxi´s ingetrokken waar ze veel te hoge prijzen voor vroegen. De mannen zaten al gelijk vies te kijken en net de verkeerde opmerkingen te maken. Negeren, negeren, negeren. Omdat we weinig kennis hadden over de prijzen, gingen we weer naar binnen op het vliegveld en vroegen we het een medewerkster. Ze antwoordde echter dat ze het niet wist en na een minuut durfde ze al toe te geven dat ze hier niks over mocht zeggen en dat onze taxi chauffeur achter ons stond. Ze kon ons dus niet vertellen wat een normale prijs is.  Hierbij zie je al gelijk dat haar status ook een stuk lager is.

Uiteindelijk hadden we een prijs afgesproken en werden we naar ons Hotel gebracht. Maar toen we in de taxi zaten,  een auto die je doet laten denken aan Cuba, kregen we gelijk een nieuwe shock. Hoe de mensen hier autorijden is echt levensgevaarlijk! Alles reed kriskras door elkaar en invoegen gebeurde op gevoel. Eigenlijk gebeurde alles daar op gevoel. De auto keren op de weg, schapen langs de weg, brommers die overal langs rijden, van 2 autobanen worden er 3 gemaakt. Ik heb hier een woord voor: Gekkenwerk!
Gelukkig overleefde we deze trip.

Aangekomen in het hotel, kwamen we tot rust. We hadden een prachtige grote slaapkamer met drie bedden, een woonkamer met nog een bed en een badkamer. Dat laatste bed hebben we gewoon bij de andere bedden gedaan. Met zijn vieren slapen is toch een stuk gezelliger.

De volgende ochtend werden we al vroeg gewekt, om zes uur in de ochtend om precies te zijn. We hoorde van buiten de moskee ons roepen. Een galmende stem was iets in het Arabisch aan het zingen/bidden, zoals in Nederland de kerkklokken slaan op de zondagochtend. Goedemorgen!

Na nog wat uurtjes geslapen te hebben en we waren klaar voor de dag, gingen we de stad in. Ook nu merkten we gelijk hoe druk het op de weg is en hoe gevaarlijk het is om over te steken. Dit was echt op eigen risico oversteken. Soms stond je tussen de rijdende auto’s, te wachten dat je de tweede helft kon oversteken. Stoplichten voor voetgangers kennen ze niet. Zebrapaden bestaan, maar daar trekken ze zich niks van aan.

Ook bij de Souk was het een drukte met brommers die tussen de mensen door een weg aan het maken waren. De hele tijd toeteren en uitkijken dat je niet geraakt wordt, want daar zullen zij niet zo op letten.

Wat een ervaringen allemaal! Gelukkig is alles goed gegaan en heb ik prachtige dagen gehad in een totaal andere wereld!

Lissabon

Hetzelfde meisje dat naar Marokko ging omdat ze een overvloed aan geld had, vond dat ze nog wel meer kon spenderen. En dus werd er een tripje naar Lissabon georganiseerd. Maar naast het geld is ze ook een beetje lui en ging ze meer met een georganiseerde trip van de ESN (erasmus student network).

Op vrijdag ochtend half 10 moesten we met z’n alle verzamelen. Om 10 uur kwamen de mensen van de ESN. Eigenlijk had ik dit wel van te voren kunnen verwachten, aangezien we in Spanje zijn en de organisatie van de ESN bestaan uit Spaanse studenten. Maar al bij al, rond kwart over 10 vertrok de bus echt richting Lissabon.

Aangekomen in Lissabon was het erg koud en mistig. Omdat onze bus niet naar het Hostel kon rijden, moesten we er naar toe lopen. Onze ESN’ers, die er op dat moment waren, wisten precies de weg omdat ze er nog nooit geweest zijn. Na heel veel trappen op te zijn gelopen en een paar afslagen hebben gehad, een stukje naar beneden, kwamen we aan bij ons Hostel. Hierin kon iedereen zich klaar maken en uitblazen van de vele trappen. Hierna gingen we met zijn alle Lissabon in. Toen we het hostel uitkwamen, vonden we gelijk een 5x kortere route zonder trappen naar de weg waar we afgezet waren door de bus. Bedankt ESN.

Ondertussen was het mistiger geworden en werd het lastiger om goed te zien wat er allemaal in de stad was. We waren op een gegeven moment op een plein en als je rechtdoor keek zag je een muur van mist. Natuurlijk nieuwsgierig wat daar was, blijkt het de zee te zijn! Maar door de mist bijna niet te zien, maar wel erg mooi.

Tijd om verder te lopen in deze magische wereld van mist. Het was vooral een dagje van kijken, of beter gezegd; proberen te kijken. Maar dat werd ons dus lastig gemaakt door de mist. Zo waren we bijvoorbeeld opzoek naar een kasteeltje/toren. Door de mist konden we onze weg moeilijk vinden tot dat we opeens met onze neus er tegen aan liepen. Door de mist kreeg de toren een erg mysterieuze en spannende lading alsof je in een griezelfilm zit.

Na nog gegeten te hebben en gezellig gekletst in het hostel, werd het tijd om de oogjes te sluiten en door te gaan naar dag 2.

Toen ik mijn ogen opende en naar buiten keek, zag ik nog steeds niet veel. De mist was nog niet weggetrokken. Maar ik wist dat de mis weg zou gaan, aangezien er voor deze ochtend regen op het programma stond. En ja hoor, een kwartier later kwam het met bakken het de lucht. Geweldig weer om Lissabon te ontdekken!

Op deze ochtend stond een kasteel op het programma. Ons transportmiddel was de voet en iedereen werd al snel vrienden met elkaar om paraplu’s te delen. Aangekomen op de heuvel bij het kasteel, kregen we vrije tijd tot ergens in de middag. Je zou denken dat het leuk is om dan het kasteel te bekijken. Ik zou dat anders heel leuk gevonden hebben, maar het was een open kasteel waardoor je in de regen moest blijven lopen. En dat hadden we nu wel gezien, dus na een kort rondje besloten we (mijn erasmus vrienden en ik) terug te gaan naar het centrum en wat te eten en drinken.

Om 16.00 uur werd het tijd om allemaal te verzamelen en naar een park te gaan met een Shoppingmal. En nu is het niet dat ik shoppen het belangrijkste is, maar het belangrijke hieraan was dat het totaal in kerstsfeer was versierd. En omdat het in het warme zuiden lastig is om een kerstgevoel te krijgen, was dit perfect. Laat de kerst maar komen!

In de avond was het tijd om er een feest van te maken. Er was afgesproken dat we allemaal naar een disco gingen, waar ook de erasmus van Córdoba naar toe gingen en de erasmus van Lissabon. Groot feest dus! En duur feest! Een coca cola was 4 euro! (en dat was het goedkoopste). Wel fijn dat we een keer andere muziek hoorde dan de spaanse latins.  Na een paar uren vonden we het wel weer tijd om ons bedje op te zoeken aangezien we nog een hele zondag te gaan hadden.

Op zondag ging het zonnetje schijnen en verlieten we Lissabon in de morgen. We gingen namelijk naar Sintra, een plaatsje redelijk vlak bij Lissabon.  Sintra is een plaatsje waar je veel kastelen en paleizen vindt. Helemaal top voor mij. In het programma stonden twee paleizen om te bezichtigen. Naar de eerste gingen we lopen. Sintra is een plaatsje wat veel meer in de natuur ligt dat Huelva en ik rook de heerlijke natuur. Lang geleden!

Het eerste paleis lag dan ook in de natuur met een bosrijke tuin. In deze tuin waren allemaal kleine torentjes te vinden en kon je al een prinses gaan voelen. Het paleis zelf was alleen niet zo geweldig als de natuur er omheen.

Om naar het volgende paleis te gaan, moesten we een bus pakken omdat het 6 km berg op was. Boven op de bult aangekomen, bleek dat we verder de bult op moesten lopen om tot het paleis te komen. Het was erg stijl, vermoeiend, slopend en mijn benen konden niet meer, maar eenmaal aangekomen was het uitzicht wonderschoon! Het was weer een prachtige locatie waarbij je vooral kon genieten van het uitzicht, vanuit alle oogpunten. Ook het paleis was mooi om te zien, heel kleurrijk van de buitenkant en binnen was alles ingericht zoals vroeger.

Na deze twee prachtige uitstapjes, werd het tijd om de bus terug te pakken naar Huelva. Tijd om slaap in te halen. Welterusten!

Marokko

Er was eens een klein meisje op Erasmus en vond dat ze te veel geld had. Hiervoor bedacht ze een plan; mee gaan op een georganiseerde reis naar Noord Marokko. Dag geld.

Afgelopen weekend was het zo ver. Ze ging helemaal alleen mee met deze trip, zonder iemand te kennen.  Maar gelukkig zijn meer mensen zo spontaan, en al snel vond ze een reismaatje. Ze kwam wel helemaal uit Californië.

 We begonnen onze bustocht naar Gibraltar. Dit is een plaats in Zuid-Spanje wat behoort tot Engeland. Om Gibraltar in te willen, moet je ook de paspoort laten zien. Aangekomen kregen we een rondleiding met de auto en gingen we de berg op om aapjes te bekijken. Aapjes lopen hier namelijk in het wild rond en klimmen klauteren overal op (ja, ook op jou als je pech/geluk hebt). Voor mij was het niet weg gelegd om een aap op schoot te hebben, maar toch heb ik een intiemere band met ze gekregen.

Hierna door naar de boot om naar Marokko toe te gaan. Vanaf Gibraltar is het maar 40 minuten varen. Je komt echter niet gelijk aan in Marokko, maar nog in Spanje. Met een bus rij je dan naar de douane Marokko binnen (we mochten allemaal de grens over).  Aangekomen in het hotel, eten en slapen zorgt ervoor dat dag 1 beëindigd is.

Goedemorgen, het is dag 2. Om 7 uur ’s ochtend op zondag ging de wekker. Veel te vroeg, maar dat moet als je wat wil zien in Marokko. Onze eerste bestemming was Chefchaouen. Deze stad is helemaal blauw, van dat lichte ijskoude blauw. Heel bijzonder om te zien! In deze stad kregen we een rondleiding en uiteindelijk vrije tijd op de markt. Volgens mij is het normaal dat kleine steden hun winkels meer als een markt hebben.  Het is best wel leuk om er als toerist rond te lopen, want ze hebben gelijk in de gaten dat ik niet van Marokko kom (ik snap niet hoe ze dat kunnen zien, maar blijkbaar had het iets te maken met blond zijn..). Ze proberen je alle winkels en restaurants in te krijgen om je iets te laten kopen. Ook  heb je veel kinderen rond springen die je om een euro vragen. Ze blijven wel een kwartier om je heen drentelen, en ook al zeg je 100 X ‘no’ , ze blijven om je heen hangen. Erg grappig was toen ik mijn zak drop tevoorschijn haalde (met dank aan Lotte die het meegebracht had uit Nederland). Een paar kinderen kwamen gelijk om me af stormen en uiteindelijk heb ik er twee een muntdrop gegeven (zo’n dropje met de vorm van een euro). Ik zei dat ze het moesten opeten. Volgens mij vonden ze het niet leuk, niet lekker, niet grappig etc.

Na de blauwe stad, was Tetouan onze volgende bestemming. Deze kleine stad was niet in een speciale kleur, maar wel erg koud. Veel kleine en smalle steegjes die overdekt waren met steen. Ik denk dat het er in de zomer heerlijk is, wat koeler.. Maar nu was het erg koud.  Ook hier kregen we een rondleiding. De markt in Tetouan is erg groot. Je hebt namelijk verschillende delen van de markt. Zoals de vruchtenafdeling, of juwelierafdeling, vleesafdeling etc. En ook hier merkten de Marokkanen op dat we toeristen waren en wilde ons van alles verkopen.

In de avond hadden we een speciale fantasy maaltijd. Dit hield in dat er naast ons eten, ook een voorstelling was. Muziek, acrobaten, magie, buikdansen etc.  Na het eten was het tijd om nog even te drinken in de hotelkamer om daarna de oogjes toe te doen en door te gaan naar dag 3.

De laatste dag was aangebroken en deze dag gingen we iets doen waarvoor ik onder andere deze reis wilde doen. Namelijk een kameel bereiden. Ik wist dat het een korte kameeltocht was en ik heb dan ook wel 1 hele minuut op een kameel gezeten. Maar.. Ik heb op een kameel gezeten en gereden!

Als je eenmaal op een kameel zit en hij loopt, dan voelt het normaal en natuurlijk aan. Een beetje vergelijkbaar met een paard die stapvoets loopt. Maar als de kameel naar beneden en boven gaat zodat je erop en eraf kan, voelt alsof je er bijna vanaf valt. Je wordt even heen en weer geschud, van links naar rechts en op en neer. Na een rondje gehobbeld en foto’s gemaakt op de kameel, werd het tijd om eens naast de Kameel te gaan om een foto te krijgen. Maar blijkbaar vond de kameel mij erg aantrekkelijk, want hij wilde me steeds bijten en opeten. Wie wil dat nou niet?

Na de kamelen zijn we nog een rondje gaan rennen door de grotten van Hercules (de gids liet ons echt letterlijk rennen wegens tijdgebrek). Hierna kwam langzaam het einde van onze reis in zicht, we gingen namelijk in de bus weer terug naar Spanje. Voordat we het water gingen oversteken, kregen we nog een busrondleiding door Ceuta. En daarna, op de boot terug naar Gibraltar en daarna naar huis.

karaoke avond!

Een verhaaltje, omdat jullie al zolang niks van mij gehoord hebben.

Het gaat goed met mij! Ik ben alleen niet meer weg geweest sinds het weekend van Córdoba en Granada, dus eigenlijk had ik ook niet echt iets om over te schrijven.

Maar nu.. nu ga ik toch zoiets spannends vertellen.. Aanstaande woensdag is er namelijk Karaoke avond en wie gaat er uiteraard aan mee doen? Inderdaad; Lilian Kupers.

En iedereen wordt al gek van mij. Het begon er namelijk mee dat de vraag bij ons op kwam of je elk liedje kan kiezen, of dat er een speciale lijst is. Ik wilde dit wel graag weten en heb dit aan de organisatie gevraagd. Ik wil namelijk wel goed mijn optreden voorbereiden. Als antwoord kreeg ik terug dat ik door kon geven welk lied ik graag wilde zingen en dan konden zij het opzoeken of ze die hadden. Dit vond ik een prima deal. Maar dan komt het moeilijkste en het deel waar volgens mij iedereen gek van werd, ik kon geen liedje meer kiezen. Ik wist (en weet nog steeds niet) welk liedje ik moet gaan zingen, welke goed bij mijn stem past, waarbij ik goed over kom bij het publiek etc. Uiteindelijk heb ik maar een lijstje van liedjes opgestuurd, zodat zij konden kiezen. Maar nu ik moet wachten, komen er steeds meer liedjes in mijn hoofd die ik wel kan zingen.

Nu het wachten is gekomen vraag ik aan iedereen of ze naar de karaoke avond komen en zo niet, dan vind ik dat ze echt wél moeten komen! Het wordt de avond van het Erasmus jaar! (okee, dat is overdreven).

Eigenlijk is dit een klein beetje een onzin verhaal, maar dan weten jullie dat het nog goed gaat en dat ik me hier goed vermaak!

Voor nu staat op het programma:

-          Lotte (huisgenoot Amersfoort) komt morgen.

-          Voetbalwedstrijd Duitsland – Nederland

-          Karaoke avond

-          Sevilla

-          Eind november Marokko

-          En dan is het alweer december

Tijd vliegt, tot snel!

xXX

Granada!

Na Córdoba gingen we met de auto verder naar Granada. Omdat we op de weg elkaar uit het oog verloren hadden, zijn we met mijn auto wat gaan eten na het inchecken van het hostel. We hadden erg honger, maar bestormde niet gelijk de eerste de beste tapasbar-restaurant. En door onze zorgvuldig uitgekozen keuze, kwamen we in een typisch Spaans tapasbar-restaurant.

Binnen zat het helemaal vol met Spaanse mensen, de grond was bezaaid met servetjes en het oogde rommelig. We bestelde ons eten wat we samen wilde delen; salade, een plaat met gefrituurde vistapas (inktvis etc), kip met frietjes en gamba’s.

Doordat we uitgehongerd waren bestormde we het eten alsof ons leven er vanaf hing. Bij de eerste happen al, voelde ik me langzaam omhoog getild worden en zweefde ik boven alles uit. Het voelde alsof ik in de hemel was, zo lekker was het eten! Vooral de gamba’s, alsof er een engeltje op je tong piest. Dit was zo lekker gemaakt dat ik me zo gelukkig ervan voelde. En gelukkig voelde ik me niet alleen zo gelukkig, ook mijn medereisgenoten zaten intens te genieten van het heerlijke eten.

Na deze heerlijke maaltijd, konden we geen ‘pap’ meer zeggen en werd het tijd om naar het hostel te gaan en ons bed op te zoeken (het was immers al 24.00 uur en we hadden een lange dag achter de rug). Gelukkig konden we sportend naar huis, want ons hostel was 15 minuten lopen heuvel en trappen op. Fanatiek begonnen Daniel en ik met de trappen oprennen, maar stiekem is dat toch erg vermoeiend.

De volgende dag moesten we met zijn alle vroeg uit de veren. In Granada heb je namelijk het bekende ´Alhambra´ liggen. Dit is een middeleeuws paleis, echter geen kleine maar op een enorm terrein met ook Arabische invloeden. Dit is de bezichtiging van Andalucia (streek in Spanje waar Huelva ook inligt). Omdat  het zo populair is kan je kaarten bestellen via internet, deze waren echter al helemaal uitverkocht. En daarom moesten wij zo vroeg ons bed uit, want in de ochtend verkopen ze ook nog een bepaald aantal kaarten. En dus stonden wij om half 8 ’s ochtend in de rij en hadden we om kwart over 8 de tickets naar de Alhambra.

Binnen gekomen bij de Alhambra was er veel te zien. Prachtige tuingedeeltes en gebouwen/paleizen die je kon bezichtigen. Ondanks dat het erg bezienswaardig was, kreeg ik niet het wauw gevoel wat ik bij de Mezquita had in Córdoba. Maar toch was het erg mooi om te zien. Daarnaast was er een prachtig uitzicht over de stad, want de Alhambra lag boven op een heuvel/berg (volgens mij is het nog te klein voor een berg). Ook kon je in de verte gebergte zien met sneeuw erop. Ik heb sneeuw gezien!

Als laatste bij de Alhambra gingen we naar een speciaal paleis. Hierin zag je weer heel duidelijk de Arabische architectuur. Heel veel mooi kleine details, die bij elkaar een groots aanblik kregen.

Alhambra is zeker iets wat je gezien moet hebben, net als de Mezquita. Prachtige stijl en prachtige architectuur.